ปกติไม่เคยตั้งกระทู้ มักจะอ่านอย่างเดียว นานๆจะตอบที แต่วันนี้มีประสบการณ์(ที่คงไม่มีใครอยากให้เกิด)ไว้เป็นอุทาหรณ์ มาเล่าสู่กันฟังค่ะ
เรื่องเกิดขึ้นเมื่อช่วงตรุษจีนที่ผ่านมานี่เอง(แผลยังสดอยู่เลย เจ็บบบบบ) ซึ่งเราเพิ่งจะเก็บเงินซื้อ Note4 เมื่อต้นเดือนนี้เอง โดยซื้อต่อจากเพื่อนที่ได้รางวัลกิจกรรมในออฟฟิศ รู้ว่านางคงไม่ใช้เพราะนางก็เพิ่งถอยโทรศัพท์ใหม่ช่วงคริสต์มาส เลยรีบดีลกันเอาไว้ก่อนเลย เพื่อนกันก็ลดให้ถูกใจผู้ซื้อ สบายใจผู้ขาย ก็ได้มาฟรีนี่นา เพื่อนกันเอากำไรพอประมาณเนอะ อย่าเยอะๆๆ
ก่อนหน้านี้ก็อ่านรีวิวในพันทิพย์มาจนน้ำลายหกทั่วโต๊ะทำงาน เอ้ยโต๊ะกินข้าวที่บ้าน แฮ่... (รู้หมดว่าแอบอู้งานอ่านเว็บ) จึงรู้หมดว่าสรรพคุณมีอะไรบ้างที่แน่ๆมันมีสรรพคุณก่อให้เกิดโรคเบอร์ห้า (บ้าเห่อ) แบบเวลาเพื่อนฝากซื้อชาไข่มุกตอนพักเที่ยงยังต้องถ่ายรูปแล้วใช้ปากกา มาเขียนวงให้เพื่อนดูถามในไลน์ว่า แกเอาอันนี้แน่นะ จนเพื่อนบอก เออๆซื้อมาผิดก็กินอยู่ดีอ่ะน่ะ... แหม่ ไม่มีใครเข้าใจวัยรุ่นเลยเซ็ง อย่าว่าแต่เพื่อนขนาดเจ้านายยังรู้เลยค่ะเพราะอันที่จริงในแผนกเรามีเจ้านายเป็นฝรั่งค่ะ ตอนบ่ายเจ้านายก็จะเรียกไปบรีฟงานทั้งทีม แต่พอดีวันนั้นไม่มีใครอยู่ นี่แหละได้จังหวะเหมาะเลย คุณเพื่อนที่ปกติฟังรู้เรื่องคุยรู้เรื่องดันไม่อยู่ ส่วนเรานี่ก็เก่งภาษากว่าใครๆเลย พูดได้แต่ yes sir, no problem sir เจ้านายถามว่าจะคุยมั๊ยไม่งั้น เค้าจะเขียนเมลมาไว้ก่อนรอครบๆค่อยคุยพร้อมๆกัน เราก็เลยกะจะโชว์ app เครื่องอัดเสียงให้เจ้านายดู ควักมือถือออกมาเจ้านายเห็นก็ร้องว้าวโทรศัพท์ใหม่ แล้วก็บอกอะไรสวยๆนี่ล่ะน่าจะจอสวย แต่เรื่องอัดเสียงไม่ต้องดีกว่าเดี๋ยวเค้าเมลมาหาทีมงานทุกคนดีกว่า ...อดโชว์อีกละ...
หลังจากที่ความพยายามจะโชว์หลายๆลูกเล่นไม่เป็นผลสำเร็จ เราก็เริ่มค้นพบสิ่งที่ทำให้คนอื่นตื่นเต้นได้บ้าง หึหึหึ... มันคือรูปค่ะรูป พอถ่ายมาไม่ว่าจะกล้องหน้ากล้องหลัง เซลฟี่ กรุ๊ปฟี่ เพื่อนก็มักจะมาขอรูปจากเรา ถึงตรงนี้เริ่มรู้สึกภูมิใจละ คิดไม่ผิด ช่างคุ้มกับที่เก็บเงินถอยมาซะจริง ตอนนี้เริ่มคิดเริ่มวางแผนจะเอาดีทางถ่ายภาพนี่แหล่ะ (มโนไปว่าจะสร้างพอร์ตถ่ายงานรับปริญญาของน้องและเพื่อนๆดีกว่า...คิดไปนั่น!!!) เลยกลายเป็นคนบ้าถ่ายรูปเอามากๆ พยายามหาที่เที่ยวเพราะอยากถ่ายรูปนี่แหละ วันหยุดก็หาเรื่องชวนเพื่อนไปตลาดนัดสวนรถไฟทั้งที่มันอยู่ไกลบ้านมากแถมรถติดมากด้วย ช่างทุ่มเทๆ แม้แต่ขนาดเจอเจ้าชิโร่(ตั้งเอง เพราะเป็นสุนัขสีขาวเหมือนสุนัขของชินจัง) เจ้าสุนัขสีขาวตัวอ้วนกลมที่มีปลอกคอแต่ไม่รู้ว่าเจ้าของคือใคร เดินไปมาอยู่แถวสะพานสาธร ซึ่งปกติไม่เคยสนใจมัน แต่พอมีโทรศัพท์เครื่องนี้ เราก็พยายามถ่ายเจ้าชิโร่ให้ได้รูปมุมแปลกๆ กะว่าถึงจะไม่มีสุนัขแต่ต้องมีรูปสวยๆของสุนัขไปอวดเพื่อนๆเวลาเม้ามอยตอนพักเที่ยงให้จนได้
ยืนกระหยิ่มยิ้มย่องด้วยความภูมิใจโดยหารู้ไม่ว่า หายนะกำลังจะมาเยือนเราในอีกไม่ช้า!!!
นึกๆแล้วยังสะเทือนใจอยู่เลย อุตส่าห์อดใจงดช้อปกับเพื่อนสาว เพื่อมาถอยน้อง Note 4 ทำไม ทำไมถึงเกิดกับช้านนนน เสียงกรีดร้องก้องในหัวอย่างโหยหวนนนนน...
เมื่อเรามีวาสนาใช้ Note4 ได้แค่ 3 วัน T_________T (ร้องไห้หนักมาก)
เรื่องเกิดขึ้นเมื่อช่วงตรุษจีนที่ผ่านมานี่เอง(แผลยังสดอยู่เลย เจ็บบบบบ) ซึ่งเราเพิ่งจะเก็บเงินซื้อ Note4 เมื่อต้นเดือนนี้เอง โดยซื้อต่อจากเพื่อนที่ได้รางวัลกิจกรรมในออฟฟิศ รู้ว่านางคงไม่ใช้เพราะนางก็เพิ่งถอยโทรศัพท์ใหม่ช่วงคริสต์มาส เลยรีบดีลกันเอาไว้ก่อนเลย เพื่อนกันก็ลดให้ถูกใจผู้ซื้อ สบายใจผู้ขาย ก็ได้มาฟรีนี่นา เพื่อนกันเอากำไรพอประมาณเนอะ อย่าเยอะๆๆ
ก่อนหน้านี้ก็อ่านรีวิวในพันทิพย์มาจนน้ำลายหกทั่วโต๊ะทำงาน เอ้ยโต๊ะกินข้าวที่บ้าน แฮ่... (รู้หมดว่าแอบอู้งานอ่านเว็บ) จึงรู้หมดว่าสรรพคุณมีอะไรบ้างที่แน่ๆมันมีสรรพคุณก่อให้เกิดโรคเบอร์ห้า (บ้าเห่อ) แบบเวลาเพื่อนฝากซื้อชาไข่มุกตอนพักเที่ยงยังต้องถ่ายรูปแล้วใช้ปากกา มาเขียนวงให้เพื่อนดูถามในไลน์ว่า แกเอาอันนี้แน่นะ จนเพื่อนบอก เออๆซื้อมาผิดก็กินอยู่ดีอ่ะน่ะ... แหม่ ไม่มีใครเข้าใจวัยรุ่นเลยเซ็ง อย่าว่าแต่เพื่อนขนาดเจ้านายยังรู้เลยค่ะเพราะอันที่จริงในแผนกเรามีเจ้านายเป็นฝรั่งค่ะ ตอนบ่ายเจ้านายก็จะเรียกไปบรีฟงานทั้งทีม แต่พอดีวันนั้นไม่มีใครอยู่ นี่แหละได้จังหวะเหมาะเลย คุณเพื่อนที่ปกติฟังรู้เรื่องคุยรู้เรื่องดันไม่อยู่ ส่วนเรานี่ก็เก่งภาษากว่าใครๆเลย พูดได้แต่ yes sir, no problem sir เจ้านายถามว่าจะคุยมั๊ยไม่งั้น เค้าจะเขียนเมลมาไว้ก่อนรอครบๆค่อยคุยพร้อมๆกัน เราก็เลยกะจะโชว์ app เครื่องอัดเสียงให้เจ้านายดู ควักมือถือออกมาเจ้านายเห็นก็ร้องว้าวโทรศัพท์ใหม่ แล้วก็บอกอะไรสวยๆนี่ล่ะน่าจะจอสวย แต่เรื่องอัดเสียงไม่ต้องดีกว่าเดี๋ยวเค้าเมลมาหาทีมงานทุกคนดีกว่า ...อดโชว์อีกละ...
หลังจากที่ความพยายามจะโชว์หลายๆลูกเล่นไม่เป็นผลสำเร็จ เราก็เริ่มค้นพบสิ่งที่ทำให้คนอื่นตื่นเต้นได้บ้าง หึหึหึ... มันคือรูปค่ะรูป พอถ่ายมาไม่ว่าจะกล้องหน้ากล้องหลัง เซลฟี่ กรุ๊ปฟี่ เพื่อนก็มักจะมาขอรูปจากเรา ถึงตรงนี้เริ่มรู้สึกภูมิใจละ คิดไม่ผิด ช่างคุ้มกับที่เก็บเงินถอยมาซะจริง ตอนนี้เริ่มคิดเริ่มวางแผนจะเอาดีทางถ่ายภาพนี่แหล่ะ (มโนไปว่าจะสร้างพอร์ตถ่ายงานรับปริญญาของน้องและเพื่อนๆดีกว่า...คิดไปนั่น!!!) เลยกลายเป็นคนบ้าถ่ายรูปเอามากๆ พยายามหาที่เที่ยวเพราะอยากถ่ายรูปนี่แหละ วันหยุดก็หาเรื่องชวนเพื่อนไปตลาดนัดสวนรถไฟทั้งที่มันอยู่ไกลบ้านมากแถมรถติดมากด้วย ช่างทุ่มเทๆ แม้แต่ขนาดเจอเจ้าชิโร่(ตั้งเอง เพราะเป็นสุนัขสีขาวเหมือนสุนัขของชินจัง) เจ้าสุนัขสีขาวตัวอ้วนกลมที่มีปลอกคอแต่ไม่รู้ว่าเจ้าของคือใคร เดินไปมาอยู่แถวสะพานสาธร ซึ่งปกติไม่เคยสนใจมัน แต่พอมีโทรศัพท์เครื่องนี้ เราก็พยายามถ่ายเจ้าชิโร่ให้ได้รูปมุมแปลกๆ กะว่าถึงจะไม่มีสุนัขแต่ต้องมีรูปสวยๆของสุนัขไปอวดเพื่อนๆเวลาเม้ามอยตอนพักเที่ยงให้จนได้
ยืนกระหยิ่มยิ้มย่องด้วยความภูมิใจโดยหารู้ไม่ว่า หายนะกำลังจะมาเยือนเราในอีกไม่ช้า!!!
นึกๆแล้วยังสะเทือนใจอยู่เลย อุตส่าห์อดใจงดช้อปกับเพื่อนสาว เพื่อมาถอยน้อง Note 4 ทำไม ทำไมถึงเกิดกับช้านนนน เสียงกรีดร้องก้องในหัวอย่างโหยหวนนนนน...